Hani sabahlara güneş doğardı Öyle söylerdi herkes  Niye benim sabahlarım hep karanlık Niye güneş hep geç doğuyor benim olduğum yerde İnsanın içi acırmı acıyor işte Kimsesizliğimle boğuşuyorum bu şehirde Elimden tutan yok Yol gösteren yok Derdimi anlatacağım benimle ağlayacak kimsem yok Alışmak sevmekten daha zormuş anlıyorum Sevdimde alışamadım bu şehire Artık gecelerim hüzün gündüzlerim karanlık Penceremden içeri sızmıyor bi damla ışık Görmüyorum kimseyi hiç bir cismi artık Kapıyorum gözlerimi hayallerimle başbaşayım  Karşımda duran annem Elleriyle okşuyor saçlarımı Buradayım diyor Sarılıp öpüyorum konusunu içime çekerek Sonra başka bi hayale geçiyorum Zili çalan babam Koşarak açıyorum kapıyı Geldim diyor Sımsıkı sarılıyorum Kokusu burnumda tütüyor Sonra başka bi hayale geçiyorum Mutfaktan bana seslenen ablam Kahve içiyormusun diyor Gülerek evet diyorum Kahvelerimizi getiriyor  Muhabbet başlıyor  Kalkıp durduk yere sarılıyoruz birbirimize  Sonra başka bi hayale geçiyorum Teyze diyor bi melek En çok onu özlemişim Birlikte oyunlar oynuyoruz Kahkalarımız evin duvarlarına çarpıyor Gözlerimden yaşlar akarak Açıyorum gözkapaklarımı  Hayallerim bitiyor Yine karanlık içine alıyor beni Birgün bu hasret dinermi bilmiyorum Ama ben bu hasret yüzünden tükeniyorum...